و از جمله مواعظ آن حضرت است:
رُوِیَ أَنَّ الْحُسَیْنَ
بْنَ عَلِیٍّ عَلَیْهِمَا السَّلَامُ جَآءَهُ رَجُلٌ وَقَالَ: أَنَا
رَجُلٌ عَاصٍ، وَلَا أَصْبِرُعَنِ الْمَعْصِیَه؛ فَعِظْنِی
بِمَوْعِظَه!
فَقَالَ علیه‌السلام: افْعَلْ خَمْسَه أَشْیَآءَ؛ وَأَذْنِبْ مَا شِئْتَ!
فَأَوَّلُ ذَلِکَ: لَا تَأْکُلْ رِزْقَ اللَهِ، وَأَذْنِبْ مَاشِئْتَ!
وَالثَّانِی: اخْرُجْ مِنْ وِلَایَه اللَهِ؛ وَأَذْنِبْ مَاشِئْتَ!
وَالثَّالِثُ: اطْلُبْ مَوْضِعـًا لَا یَرَاکَ اللَهُ، وَأَذْنِبْ مَا شِئْتَ!
وَالرَّابِعُ: إذَا جَآءَ مَلَکُ الْمَوْتِ لِیَقْبِضَ رُوحَکَ فَادْفَعْهُ عَنْ نَفْسِکَ، وَأَذْنِبْ مَا شِئْتَ!
وَالْخَامِسُ: إذَا أَدْخَلَکَ مَالِکٌ فِی النَّارِ فَلَا تَدْخُلْ فِی النَّارِ، وَأَذْنِبْ مَاشِئْتَ!
9
«روایت شده است که مردی به نزد حضرت حسین بن علیّ علیهما
السّلام آمد و گفت: من مردی هستم اهل گناه، و توانائی شکیبائیِ
گذشت از معصیت را ندارم؛ پس شما مرا موعظه‌ای بنمائید!
حضرت در پاسخ او فرمودند: پنج کار بجای بیاور، و سپس هر گناهی بخواهی بکن!
اوّل آنکه: از روزیِ خدا مخور، و هر گناهی بخواهی بکن!
دوّم آنکه: از تحت قیّومیّت و ولایت خدا خارج شو، و هر گناهی بخواهی بکن!
سوّم آنکه: برای گناه جائی را بطلب که خدا در آن ترا نبیند، و هر گناهی بخواهی بکن!
چهارم آنکه: چون مَلک الموت برای گرفتن جان تو آید او را از خود دور گردان، و هر گناهی بخواهی بکن!
پنجم آنکه: چون فرشته پاسدار دوزخ بخواهد ترا در آتش بیفکند تو در آتش داخل مشو، و هر گناهی بخواهی بکن!»
و از جمله خطبه‌های آن حضرت است که علیّ بن عیسی إربلی آورده است:
خَطَبَ الْحُسَیْنُ
علیه‌السلام، فَقَالَ: أَیُّهَا النَّاسُ! نَافِسُوا فِی
الْمَکَارِمِ، وَسَارِعُوا فِی الْمَغَانِمِ، وَلَاتَحْتَسِبُوا
بِمَعْرُوفٍ لَمْ تَعْجَلُوا. وَاکْسِبُوا الْحَمْدَ بِالنُّجْحِ،
وَلَا تَکْتَسِبُوا بِالْمَطَلِ ذَمًّا؛ فَمَهْمَا یَکُنْ لاِحَدٍ
عِنْدَ أَحَدٍ صَنِیعَه لَهُ رَأَی أَنَّهُ لَا یَقُومُ بِشُکْرِهَا
فَاللَهُ لَهُ بِمُکَافَأَتِهِ؛ فَإنَّهُ أَجْزَلُ عَطَآءً وَأَعْظَمُ
أَجْرًا.
وَاعْلَمُوا أَنَّ
حَوَآئِجَ النَّاسِ إلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ اللَهِ عَلَیْکُمْ؛ فَلَا
تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُورَ نِقَمـًا.
وَاعْلَمُوا أَنَّ
الْمَعْرُوفَ مُکْسِبٌ حَمْدًا، وَمُعْقِبٌ أَجْرًا. فَلَوْ
رَأَیْتُمُ الْمَعْرُوفَ رَجُلاً رَأَیْتُمُوهُ حَسَنـًا جَمِیلاً
یَسُرُّ النَّاظِرِینَ؛ وَلَوْ رَأَیْتُمُ اللُؤْمَ رَأَیْتُمُوهُ
سَمِجـًا مُشَوَّهـًا تَنَفَّرُ مِنْهُ الْقُلُوبُ، وَتَغُضُّ دُونَهُ
الابْصَارُ.
أَیُّهَاالنَّاسُ!
مَنْ جَادَ سَادَ؛ وَمَنْ بَخِلَ رَذِلَ. وَإنَّ أَجْوَدَ النَّاسِ
مَنْ أَعْطَی مَنْ لَا یَرْجُوهُ. وَإنَّ أَعْفَی النَّاسِ مَنْ
عَفَا عَنْ قُدْرَه. وَإنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ
قَطَعَهُ.
وَالاصُولُ عَلَی
مَغَارِسِهَا بِفُرُوعِها تَسْمُو؛ فَمَنْ تَعَجَّلَ لاِخِیهِ خَیْرًا
وَجَدَهُ إذَا قَدِمَ عَلَیْهِ غَدًا.
وَ مَنْ أَرَادَ اللَهَ
تَبَارَکَ وَ تَعَالَی بِالصَّنِیعَه إلَی أَخِیهِ کَافَأَهُ بِهَا
فِی وَقْتِ حَاجَتِهِ، وَصَرَفَ عَنْهُ مِنْ بَلآءِ الدُّنْیَا مَا
هُوَ أَکْثَرُ مِنْهُ. وَمَنْ نَفَّسَ کُرْبَه مُؤْمِنٍ فَرَّجَ
اللَهُ عَنْهُ کُرَبَ الدُّنْیَا وَالآخِرَه. وَمَنْ أَحْسَنَ
أَحْسَنَ اللَهُ إلَیْهِ؛ وَاللَهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ.
«حسین علیه السّلام خطبه‌ای انشاء نموده و فرمود:
ای مردم! در صفات حمیده بر یکدیگر افتخار کنید! و بر مکارم
اخلاق مباهات نمائید! و در فراگیری از ثمرات با ارزش روحی و
معنوی شتاب ورزید! کار نیکی را که در آن سرعت ندارید، به حساب
نیاورید! با ظفر و پیروزی در به پایان رساندن کار، ستایش و
تمجید برای خود بیافرینید! و با سستی و کندی کسب سرزنش و مذمّت
نکنید! و بدانید که: در هر شرط و موقعیّتی که کسی به دیگری
احسان نموده و چنین می‌پندارد که او به شکرش قیام نکرده و به
سپاس برنخاسته است، خداوند خودش برای او جزا و پاداش است؛
چون بخشش خداوند فراوان‌تر و سرشارتر، و مزدش بزرگتر است.
و بدانید که حوائج مردم به شما از جمله نعمتهای خداوندی است
بر شما؛ پس با این نیازمندیها با ملال و خستگی مواجه نشوید تا
آن نعمتها به مکافات و انتقام تبدیل نشود.
و بدانید که کارهای خوب و پسندیده، ستایش و آفرین را در بر
دارد، و اجر و پاداش نیک را به دنبال می‌کشد. و اگر شما خوبی و
پسندیدگی را به صورتی مجسّم می‌دیدید، هر آینه آن را به صورت مردی زیبا و
نیکوروی و جمیل المنظر می‌یافتید، که برای نظاره کنندگان
بهجت‌بخش و مسرّت‌آمیز بود. و اگر شما زشتی و نکوهیدگی را به
صورتی مجسّم می‌دیدید، هرآینه آن را به صورت مردی زشت و
کریه‌المنظر می‌یافتید که دل‌ها از او می‌رمید، و در برابر آن چشم‌ها
و نگاه‌ها به زیر می‌آمد.
ای مردم! کسی که بخشش کند سرور و بزرگ می‌شود؛ و کسی که بخل
ورزد به پستی می‌گراید. و سخی‌ترین مردم آنکس است که ببخشد
به کسی که در او امید تلافی و پاداش ندارد. و باگذشت‌ترین مردم
کسی است که با وجود قدرت و توانائی عفو پیشه گیرد. و پیوند
کننده‌ترین مردم کسی است که با افرادی که با او بریده‌اند
بپیوندد.
تنه درختان و غیرها با وجود اتّکای آنها به ریشه‌های خود، به
واسطه شاخه‌ها بالا می‌روند و رشد می‌کنند و بهره می‌دهند. پس هر
کس برای رسانیدن خیری به برادرش شتاب ورزد؛ شاخه‌ای از درخت
معنویّت آفریده؛ فردا که بر آن وارد می‌شود آن خیر را خواهد یافت.
و کسی که در احسانی که به برادرش کرده است خدا را در نظر
داشته و برای رضای او انجام داده است، خداوند در وقت نیازمندی
ا و، آن خیر را به او می‌رساند؛ و بیشتر از آن مقدار، از بلاهای
دنیا را از او می‌گرداند و دور می‌کند. و کسی که غم و اندوه
مؤمنی را بزداید، خداوند غم و غصّه‌های دنیا و آخرت را از او
می‌گرداند. و کسی که نیکوئی کند، خداوند به او نیکوئی می‌کند. و
البتّه خداوند نیکوکاران را دوست دارد.»
۰۱
فروردين
رَسولُ اللهِ (صلی الله علیه وآله): مَن عَشَقَ فَکَتمَ وَعَفَّ فَماتَ فَهو شَهیدٌرسول اکرم (صلی الله علیه وآله):عاشقی که عشق خود را بپوشاند و تا هنگام مرگ پاکدامنی ورزد شهید است.منتخت میزان الحکمه ح 3384
۰۱
فروردين
امام صادق علیه السلام فرمودند: گاهى عمر کسى سه سال است، و وقتى که اهل صله رحم مى شود، خداوند هم سى سال بر عمرش مى افزاید.امام صادق علیه السلام فرمودند: ما، غیر از صله رحم، چیزى نمى شناسیم که بر
عمر بیفزاید، تا آن جا که گاهى عمر کسى سه سال است، و وقتى که اهل صله رحم
مى شود، خداوند هم سى سال بر عمرش مى افزاید و آن را سى و سه سال مى کند و
گاهى عمر کسى سى و سه سال است و قطع رحم مى کند و خداوند هم سى سال از عمر
او مى کاهد و عمرش را به سه سال، کاهش مى دهد.متن حدیث:قال
الصادق علیه السلام: ما نَعلَمُ شَیئا یَزیدُ فِى العُمرِ اِلاّ صِلَةَ
الرَّحِمِ، حَتّى اِنَّ الرَّجُلَ یَکونُ اَجَلُهُ ثَلاثَ سِنینَ فَیکونُ
وَصولاً لِلرَّحِمِ فَیَزیدُ اللّه فى عُمرِهِ ثَلاثینَ سَنَةً
فَیَجعَلُها ثَلاثا وَ ثَلاثینَ سَنَةً، وَ یَکونُ اَجَلُهُ ثَلاثا وَ
ثَلاثینَ سَنَةً فَیَکونَ قاطِعا لِلرَّحِمِ، فَیَنقُصُهُ اللّه ثَلاثینَ
سَنَةً وَ یَجعَلُ اَجَلَهُ اِلى ثَلاثِ
۰۱
فروردين