از جمله فرمایشات حضرت سیّد الشّهداء أبا عبدالله الحسین بن
علیّ بن‌أبی‌طالب علیهم السّلام است که روزی به عنوان خطبه
برای اصحاب خود ایراد نمودند:
أَیُّهَا النَّاسُ! إنَّ
اللَهَ مَا خَلَقَ خَلْقَ اللَهِ إلَّا لِیَعْرِفُوهُ؛ فَإذَا
عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، وَاسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَه مَا
سِواهُ.
فَقَالَ رَجُلٌ: یَابْنَ
رَسُولِ اللَهِ! مَا مَعْرِفَه اللَهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ فَقَالَ:
مَعْرِفَه أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ، إمَامَهُ الَّذِی یَجِبُ عَلَیْهِمْ
طَاعَتُهُ1
«ای مردم! بدرستیکه خداوند خلق خود را نیافریده است، مگر از برای آنکه به او معرفت و شناسائی پیدا کنند.
پس زمانیکه او را بشناسند، در مقام بندگی و عبودیّت او
برمی‌آیند؛ و به واسطه عبادت و بندگی او از عبادت و بندگی غیر
او از جمیع ما سِوی مُستغنی می‌گردند.
در اینحال مردی گفت: ای پسر رسول خدا! معرفت خداوند عزّوجلّ چیست؟
حضرت فرمود: معرفت و شناخت اهل هر زمان، امام خود را که واجب است از او اطاعت و پیروی نمایند.»
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.