خداوند متعال در قرآن می فرماید:
فَاقْرَؤُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ مزمل/20
هر چه می توانید قرآن بخوانید
حجت الاسلام محمد فاضل تبریزی می‌گوید: یکی از دوستان روزی علامه را به منزل خود در تبریز دعوت کرد و چند نفر از جمله بنده را هم برای زیارت و استفاده از سفره معارف ایشان فراخواند ، آن شب علامه به من فرمود: من سی سال پیش، استخر شاگُلی (محله‌ای زیبا در تبریز) را دیده‌ام، اگر مزاحم خواب آقایان نباشم، می‌خواهم فردا بین‌الطلوعین به آنجا بروم.
گفتم: صبح خدمتتان خواهم بود، فردای آن شب، با اتومبیلم ایشان را به استخر شاگُلی می‌بردم، دیدم در طول مسیر در ماشین، قرآنی از جیبِ خود درآورده و گفت: من عهد دارم که هر روز یک جزء از قرآن را بخوانم و الآن چهل سال است که این کار را انجام می‌دهم، دیشب نتوانستم بخوانم و اکنون باید قضا کنم!
اینچنین، هر ماه یک ختم قرآن تمام می‌شود و باز از ابتدای آن شروع می‌کنم و هر بار می‌بینم که انگار اصلاً این قرآن، آن قرآن پیشین نیست! از بس مطالب تازه‌ای از آن می‌فهمم، از خدا می‌خواهم به بنده عمر بسیاری دهد تا بسیار قرآن بخوانم و از لطایف آن بهره ببرم، شما نمی‌دانید من چه اندازه از قرآن لذت می‌برم و استفاده می‌کنم!
رهـــــاند آدمــی را ،از جهـالت فروغ علم و ایمان است قرآن 1
1. با اقتباس و ویراست از کتاب شناختنامه علامه طباطبایی
در پیش احمد بن حنبل جماعتى نشسته بودند و مفصّل تعریف مىکردند از خلفاء، و احمد حنبل هم گوش مىداد، او هم جملاتى مىگفت؛ در پایان مجلس کسى به او گفت:
در این مجلس صحبت از على نکردید؟!
احمد حنبل گفت:
ما از او چه صحبت کنیم؟! او مافوق صحبت ماست، مافوق تعریف ماست، هر وقت ما یاد او مىکنیم شرمنده مىشویم و سر خود را باید پائین بیانداریم؛ اینهائى که ما از آنها صحبت مىکنیم اینها همین افرادى هستند که اوصافى که براى آنها بیان شده، بیان مىشود.- احمد حنبل یک مرد سنّى است ها! یکى از علماى بزرگ اهل تسنّن و یکى از ائمّه اربعه سنّت است-اینها افرادى بودند که مىخواستند خلیفه بشوند و بواسطه خلافت زینت پیدا کنند، ولى على کسى نبود که بواسطه خلافت زینت پیدا کند، على خلافت را زینت داد! خلافت به على زینت پیدا کرد.
شافعى مىگوید:
اى افرادى که دارید حجّ مىکنید و از عرفات به مشعر و از مشعر مىخواهید بروید وارد مِنى، و از منى بیائید در مکّه، در مُحسِّر (آنجا یک مکانى مخصوص است که تمام افراد کوچ مىکنند در نَفْر اوّل که روز دوازدهم و نَفْر دوّم روز سیزدهم است، یکسره تمام آن جمعیّت منى حرکت مىکند براى مکّه) مىگوید یکى برود آنجا از قول من فریاد کند بگوید که: جان من، پوست من، گوشت من، با محبّت على و آل او آمیخته شده، مىخواهید من را شیعه بگوئید مىخواهید نگوئید، مىخواهید رافضى بگوئید مىخواهید نگوئید، اگر این محبّت رفض است تمام ثَقْلان یا ثَقَلان شهادت بدهند که من رافضى هستم و شیعه هستم!
چرا؟ چون کار أمیرالمؤمنین بر اساس صدق بود بر اساس حقّ بود، أمیرالمؤمنین دروغ نمىگفت، منطق ،منطق حقّ بود. منطق أمیرالمؤمنین منطق رسول خدا بود، منطق واقع بینى بود، منطق علم بود، منطق ادراک بود.
من نظرم مىآید یکى از شبهاى سه شنبه براى رفقا در مسجد، رسید مطلب به اینجا که ما از اعمال و رفتار هر یک از خلفا اصلًا مىتوانیم افکار آنها را بخوانیم و بسنجیم و ببینیم چه قِسم طرز تفکّر داشتند؟ چه قسم فکر مىکردند؟ روحیّهشان چه بود؟
أمیرالمؤمنین علیه السّلام در «نهج البلاغه» درباره فریضه حجّ و علّت و فلسفه شرعى و فقهى آن چنین مىفرماید:
فَرَضَ عَلَیْکُمْ حَجَّ بَیْتِهِ الْحَرَامِ الَّذِى جَعَلَهُ قِبْلَةً لِلْأَنَامِ؛ یَرِدُونَهُ وُرُودَ الْأَنْعَامِ، و یَأْلَهُونَ إلَیْهِ وُلُوهَ الْحَمَامِ. جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ عَلَامَةً لِتَوَاضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ وَ إذْعَانِهِمْ لِعِزَّتِهِ. وَ اخْتَارَ مِنْ خَلْقِهِ سُمَّاعًا أَجَابُوا إِلَیْهِ دَعْوَتَهُ، وَ صَدَّقُوا کَلِمَتَهُ، وَ وَقَفُوا مَوَاقِفَ أَنْبِیَآئِهِ، وَ تَشَبَّهُوا بِمَلَئِکَتِهِ الْمُطِیفِینَ بِعَرْشِهِ، یُحْرِزُنَ الْأَرْبَاحَ فِى مَتْجَرِ عِبَادَتِهِ، وَ یَتَبَادَرُونَ عِنْدَ مَوْعِدِ مَغْفِرَتِهِ. جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى لِلْإسْلَامِ عَلَمًا، وَ الْعَآئِذِینَ حَرَمًا. فَرَضَ حَجَّهُ وَ أَوْجَبَ حَقَّه، وَ کَتَبَ عَلَیْکُمْ وِفَادَتَهُ؛ فَقَالَ سُبْحَانَهُ:
«وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا وَ مَن کَفَرَ فَإِنَّ اللَهَ غَنِىٌّ عَنِ الْعلَمِینَ» (1و 2)
« خداى متعال حجّ بیت خودش را بر شما واجب فرمود؛ خانهاى که او را قبله خلائق قرار داد، تا همانند دستجات و تودههاى متراکم احشام به سمت او روى آورند و همانند کبوتران که به سوى لانههاى خود روى مىآورند این مکان را محلّ عبادت و پرستش خود قرار دهند. خداى متعال این خانه را نشانه تواضع بندگانش در قبال مقام عظمت و کبریائیتش، و اقرار به عزّت و وحدانیّت در وجود و آثار وجود و جلوات وجود قرار داده است.
از میان مردم شنوندگانى را برگزید که دعوت او را لبّیک گفته اجابت نمایند، و گفتار او را راست پنداشته تصدیق بنمایند، و در جایگاه انبیاء و پیامبران او مسکن گزینند، و خود را به مثال و شمائل ملائکهاى که گرداگرد عرش پروردگار در گردش و طوافاند در آورند، تا در سراى تجارت و بازار معاملات به رستگارى ابدى و انتفاع از برکات و آثار عبودیّت نائل آیند و به میعاد غفران و بخشش الهى از یکدیگر سبقت بجویند.
1. نهج البلاغة، شرح محمّد عبده، خطبه 1، جزء اوّل، ص 27.
دانلود سخنرانی حضرت آیت الله طهرانی (جلسه دویست و سیزدهم شرح حدیث عنوان بصری)
بسم الله الرحمن الرحیم
جلسه جلسه دویست و سیزدهم شرح حدیث عنوان بصری در تاریخ 29 ذوالقعدة الحرام 1434 برگزار گردیده. در این جلسه حضرت آیت الله طهرانی بیاناتی پیرامون مبحث حقیقت مراقبه از منظر اولیای الهی و تذکراتی به مناسبت آستانه حلول ماه مبارک ذوالحجة الحرام ایراد فرمودند.
