صدیق اکبر کیست ؟؟

صدّیق اکبر کیست ؟؟؟ !

طبرانی عالم سنّی مذهب از جناب ابوذر و سلمان نقل می‌ کند که پیغمبر خدا صلّی الله علیه و آله دست مبارک امیر المؤمنین حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام را گرفته و فرمودند :

إِنَّ هذا أَوَّلُ من آمَنَ بِی وَ هُوَ أَوَّلُ من یُصافِحُنِی یوم الْقِیَامَةِ وَ هَذَا الصِّدِّیقُ الأَکْبَرُ وَ هَذَا فارُوقُ هذِه الأُمَّةِ یُفَرَّقُ بین الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ.

این اوّلین کسی است که به من ایمان آورد و اوّلین کسی است که در قیامت با من مصافحه می‌ کند و این صدّیق اکبر است و این فاروق این امّت است و بین حقّ و باطل فرق می‌ گذارد. (1)

و اینجاست که دزدان لقب های مولای مان رسوا می شوند ... .

📚منابع :

1. المعجم الکبیر : ج 6، ص 269، ح 6184. تاریخ مدینة دمشق : ج 42، ص 41، ح 8368. و ... .

فضائل أمیرالمؤمنین علیه السّلام از زبان احمد بن حنبل و شافعى‏

در پیش احمد بن حنبل جماعتى نشسته بودند و مفصّل تعریف مى‏کردند از خلفاء، و احمد حنبل هم گوش مى‏داد، او هم جملاتى مى‏گفت؛ در پایان مجلس کسى به او گفت:

در این مجلس صحبت از على نکردید؟!

احمد حنبل گفت:

ما از او چه صحبت کنیم؟! او مافوق صحبت ماست، مافوق تعریف ماست، هر وقت ما یاد او مى‏کنیم شرمنده مى‏شویم و سر خود را باید پائین بیانداریم؛ اینهائى که ما از آنها صحبت مى‏کنیم اینها همین افرادى هستند که اوصافى که براى آنها بیان شده، بیان مى‏شود.- احمد حنبل یک مرد سنّى است ها! یکى از علماى بزرگ اهل تسنّن و یکى از ائمّه اربعه سنّت است-اینها افرادى بودند که مى‏خواستند خلیفه بشوند و بواسطه خلافت زینت پیدا کنند، ولى على کسى نبود که بواسطه خلافت زینت پیدا کند، على خلافت را زینت داد! خلافت به على زینت پیدا کرد.

شافعى مى‏گوید:

اى افرادى که دارید حجّ مى‏کنید و از عرفات به مشعر و از مشعر مى‏خواهید بروید وارد مِنى، و از منى بیائید در مکّه، در مُحسِّر (آنجا یک مکانى مخصوص است که تمام افراد کوچ مى‏کنند در نَفْر اوّل که روز دوازدهم و نَفْر دوّم روز سیزدهم است، یکسره تمام آن جمعیّت منى حرکت مى‏کند براى مکّه) مى‏گوید یکى برود آنجا از قول من فریاد کند بگوید که: جان من، پوست من، گوشت من، با محبّت على و آل او آمیخته شده، مى‏خواهید من را شیعه بگوئید مى‏خواهید نگوئید، مى‏خواهید رافضى بگوئید مى‏خواهید نگوئید، اگر این محبّت رفض است تمام ثَقْلان یا ثَقَلان شهادت بدهند که من رافضى هستم و شیعه هستم!

چرا؟ چون کار أمیرالمؤمنین بر اساس صدق بود بر اساس حقّ بود، أمیرالمؤمنین دروغ نمى‏گفت، منطق ،منطق حقّ بود. منطق أمیرالمؤمنین منطق رسول خدا بود، منطق واقع بینى بود، منطق علم بود، منطق ادراک بود.

من نظرم مى‏آید یکى از شب‏هاى سه شنبه براى رفقا در مسجد، رسید مطلب به اینجا که ما از اعمال و رفتار هر یک از خلفا اصلًا مى‏توانیم افکار آنها را بخوانیم و بسنجیم و ببینیم چه قِسم طرز تفکّر داشتند؟ چه قسم فکر مى‏کردند؟ روحیّه‏شان چه بود؟

توصیف امیر المومنین علیه السلام از حج و خانه خدا

أمیرالمؤمنین علیه السّلام در «نهج البلاغه» درباره فریضه حجّ و علّت و فلسفه شرعى و فقهى آن چنین مى‏فرماید:

فَرَضَ عَلَیْکُمْ حَجَّ بَیْتِهِ الْحَرَامِ الَّذِى جَعَلَهُ قِبْلَةً لِلْأَنَامِ؛ یَرِدُونَهُ وُرُودَ الْأَنْعَامِ، و یَأْلَهُونَ إلَیْهِ وُلُوهَ الْحَمَامِ. جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ عَلَامَةً لِتَوَاضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ وَ إذْعَانِهِمْ لِعِزَّتِهِ. وَ اخْتَارَ مِنْ خَلْقِهِ سُمَّاعًا أَجَابُوا إِلَیْهِ دَعْوَتَهُ، وَ صَدَّقُوا کَلِمَتَهُ، وَ وَقَفُوا مَوَاقِفَ أَنْبِیَآئِهِ، وَ تَشَبَّهُوا بِمَلَئِکَتِهِ الْمُطِیفِینَ بِعَرْشِهِ، یُحْرِزُنَ الْأَرْبَاحَ فِى مَتْجَرِ عِبَادَتِهِ، وَ یَتَبَادَرُونَ عِنْدَ مَوْعِدِ مَغْفِرَتِهِ. جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى لِلْإسْلَامِ عَلَمًا، وَ الْعَآئِذِینَ حَرَمًا. فَرَضَ حَجَّهُ وَ أَوْجَبَ حَقَّه، وَ کَتَبَ عَلَیْکُمْ وِفَادَتَهُ؛ فَقَالَ سُبْحَانَهُ:

«وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا وَ مَن کَفَرَ فَإِنَّ اللَهَ غَنِىٌّ عَنِ الْعلَمِینَ» (1و 2)

« خداى متعال حجّ بیت خودش را بر شما واجب فرمود؛ خانه‏اى که او را قبله خلائق قرار داد، تا همانند دستجات و توده‏هاى متراکم احشام به سمت او روى آورند و همانند کبوتران که به سوى لانه‏هاى خود روى مى‏آورند این مکان را محلّ عبادت و پرستش خود قرار دهند. خداى متعال این خانه را نشانه تواضع بندگانش در قبال مقام عظمت و کبریائیتش، و اقرار به عزّت و وحدانیّت در وجود و آثار وجود و جلوات وجود قرار داده است.

از میان مردم شنوندگانى را برگزید که دعوت او را لبّیک گفته اجابت نمایند، و گفتار او را راست پنداشته تصدیق بنمایند، و در جایگاه انبیاء و پیامبران او مسکن گزینند، و خود را به مثال و شمائل ملائکه‏اى که گرداگرد عرش پروردگار در گردش و طواف‏اند در آورند، تا در سراى تجارت و بازار معاملات به رستگارى ابدى و انتفاع از برکات و آثار عبودیّت نائل آیند و به میعاد غفران و بخشش الهى از یکدیگر سبقت بجویند.

خداى سبحان خانه خود را پرچم برافراشته و سرفراز اسلام قرار داد، و براى روى آورندگان و ملتجئین به آن مکان، حرم امن خود مقرّر فرمود. پس حجّ را واجب نموده و حقّ او را الزام فرمود؛ پس بر شما حتم نمود که بار خود را در آنجا فرود آورید و آن مکان را محلّ ورود و نزول خود قرار دهید. چنانچه در قرآن کریم مى‏فرماید: (خداى متعال حجّ خانه خود را بر مردم واجب نمود؛ کسانیکه بتوانند در صورت استطاعت به آن دیار حرکت نمایند. و کسانیکه از این حکم محتوم الهى تمرّد ورزند و کفران حقوق الهى را بنمایند، پس خداوند بتحقیق از مردم بى‏نیاز خواهد بود.»

1.        نهج البلاغة، شرح محمّد عبده، خطبه 1، جزء اوّل، ص 27.

2.        سوره آل عمران (3) ذیل آیه 97.